W historii badania dziury ozonowej można się cofnąć aż do roku 1982. Wtedy to pierwszy raz dr Farman odkrył, że warstwa ozonowa nad Antarktydą nie jest tak gruba, jak być powinna. Stwierdził on, że ozon w tym miejscu zanika. Pięć lat później było już nad Antarktydą o połowę mniej trójtlenku tlenu.

W 1987 roku przeprowadzono mnóstwo pomiarów i badań na Antarktydzie. Wynikiem było odkrycie, iż w atmosferze zachodzą niejednorodne reakcje, które powodują zanikanie ozonu, przy czym polarne chmury stratosferyczne stanowią czynnik pobudzający. Odkrycie to było wielkim osiągnięciem i podstawą do zrozumienia wielu zmian zachodzących w atmosferze. Amerykańskie Towarzystwo Meteorologiczne przyznało Susan Salomon nagrodę za badania pozwalające zrozumieć powstanie dziury ozonowej.
Wróć